Risicotaxatie in de Nederlandse rechtspraktijk: op naar een best practice

Recent is veel discussie ontstaan over de gangbare methode voor risicotaxatie in de Nederlandse forensische diagnostiek. In dit artikel bespreken wij de voor- en nadelen van de verschillende methoden vanuit zowel de wetenschap als de rechtspraktijk en beargumenteren wij waarom het gestructureerd klinisch oordeel, naar onze mening, de beste methode is voor risicotaxaties ten behoeve van de rechtbank. Daarbij bespreken wij ook de vraag wie het best geplaatst is om een risicotaxatie te verrichten, of een rechter ook zelf risicotaxaties kan verrichten, en of een pro-justitia-rapporteur een inschatting van het recidiverisico behoort te maken wanneer er geen stoornis wordt vastgesteld. Ook beperkingen van risicotaxatie komen aan de orde in dit artikel, waardoor het mogelijk is een aanzet te geven tot een best practice van risicotaxatie in Nederland.