Consumentenkoop 2017-2018

Een aanzienlijk aantal rechterlijke uitspraken uit de periode 2017-2018 betreft het toepassingsgebied van de regels inzake consumentenkoop. Hoewel de definitie van het begrip ‘consument’ onbetwist is, is het in de praktijk vaak moeilijk om te bepalen of een koper effectief als consument handelde. Ook de afbakening tussen consumentenkoop- en aannemingsovereenkomsten is geen sinecure. In de zaak Schottelius bracht het Hof van Justitie enige verduidelijking hieromtrent.

Een aandachtspunt is verder dat de Nederlandse rechtspraak niet eensgezind oordeelt omtrent de vraag in welke mate bij de beoordeling van de conformiteit rekening te houden is met onderzoeks- en mededelingsplichten en met clausules die de aansprakelijkheid van de verkoper beperken. Over het antwoord op de vraag of de consument dient in te gaan op een ‘gekwalificeerd’ aanbod tot herstel wordt ook niet eenduidig geoordeeld.

De uitspraak van het Hof van Justitie in de zaak Ferenschild is voor het Nederlandse recht van weinig belang. De zaak betrof de vraag of een Belgische regel inzake consumentenkoop zodanig mocht worden geïnterpreteerd dat de vordering wegens non-conformiteit bij de verkoop van tweedehandsgoederen verjaart voor het verstrijken van de door de Richtlijn consumentenkoop voorziene aansprakelijkheidstermijn van twee jaar vanaf de levering.  Het Hof van Justitie beantwoordde deze vraag ontkennend. Aangezien het Nederlandse recht voorziet in een verjaringstermijn van twee jaar vanaf de kennisgeving van het gebrek, ongeacht of het gaat om nieuwe of tweedehandsgoederen, zal het uiterst zelden voorkomen dat de verjaringstermijn verstrijkt voor de periode van twee jaar vanaf de levering. De kennisgeving van het gebrek zal normaliter immers niet plaatsvinden voor de levering.